Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Τι μου έμαθε ο πρώτος γύρος δημοτικών και περιφερειακών εκλογών

                                           ( Η αφίσα του δημοψηφίσματος για το νερό στη Θεσσαλονίκη.                                           Η εικόνα της Ελλάδας όπως θα έπρεπε να είναι )


                                                  ( Η Ελλάδα όπως πραγματικά είναι )

     Αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό να κάνει προπαγάνδα σε κανένα κόμμα ούτε σε κανένα πρόσωπο μεμονωμένα. Στην ουσία δε ξέρω καν γιατί το γράφω. Ενώ θα έπρεπε να σχολιάζω περιχαρής το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του νερού στη Θεσσαλονίκη, το οποίο μάλιστα το έζησα και από πρώτο χέρι, σχολιάζω τη νοημοσύνη των Ελλήνων ψηφοφόρων. Αντί να κάθομαι και να πανηγυρίζω που το 98% του λαού της Θεσσαλονίκης δε θέλει να ιδιωτικοποιηθεί το νερό, εγώ κάθομαι και αραδιάζω ιδέες για τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών.

     Τι έμαθα από τον πρώτο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών; Τίποτα. Ο τίτλος είναι παραπλανητικός γιατί στην ουσία οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές δε μου έμαθαν τίποτα καινούριο. Ή μάλλον, μου έμαθαν δύο πράγματα. Ότι οι δημοτικές ( κυρίως ) αλλά και οι περιφερειακές εκλογές είναι σαν τις εκλογές του 15μελούς στα λύκεια όπου ψηφίζεις αυτόν που ξέρεις πιο καλά ή αυτόν που πιστεύεις ότι θα σε βολέψει. Επίσης, μου έμαθαν ότι οι Έλληνες επιβεβαιώνουν τον κανόνα που τους θέλει ηλίθιους. Αν ήμασταν ένας λαός με συνείδηση, παιδεία και ήθος, σήμερα θα μιλάγαμε για τη μεγάλη αλλαγή που έχει έλθει με το να πέσουν σε χαμηλά ποσοστά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που μας καταστρέφουν εδώ και 40 χρόνια. Χωρίς να εννοώ ότι αν έβγαινε πρώτος ο Σύριζα,το ΚΚΕ ή ο Ανταρσύα σε κάποια μεγάλη περιφέρεια ή δήμο από την πρώτη εβδομάδα θα έπεφτε το σύστημα ή έστω θα τρόμαζε τους ισχυρούς, θα μπορούσε ωστόσο να τους ταρακουνήσει έστω και λίγο. Άλλα όχι. Ο Έλληνας είναι άβουλος, απαίδευτος και ακαλαίσθητος.

     Είναι άβουλος γιατί από το πρωί μέχρι το βράδυ, από τις δημόσιες υπηρεσίες και τις τράπεζες, έως τις καφετέριες και τα καφενεία, βρίζει συνέχεια τους αχάριστους πολιτικούς, τα λαμόγια, που τον έχουν οδηγήσει σε αυτήν την παρακμιακή κατάσταση που βιώνει. Τους βρίζει συνέχεια για 4 συνεχόμενα χρόνια, αλλά όταν έρχεται η ώρα των εκλογών, πάει και ψηφίζει ξανά τους ίδιους και τους ίδιους, που απλά του τάζουν μια θεσούλα για το παιδί του και την οποία δεν εκπληρώνουν ποτέ. Ενώ για χρόνια έχει βιώσει αυτήν την κοροϊδία, αυτός είναι άβουλος και αντί να τους γυρίσει την πλάτη, εξακολουθεί και τους ψηφίζει.

     Είναι και απαίδευτος γιατί ψηφίζει άτομα χωρίς καν να γνωρίζει τι πρεσβεύουν. Στηρίζει τη νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση των Χρυσαύγουλων, ενώ έχει αποκαλυφθεί ο παρακρατικός τρόπος με τον οποίο λειτουργεί καθώς επίσης και τα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Η Χρυσή Αυγή κέρδισε ψήφους στην περιοχή που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας, στην περιοχή που δολοφονήθηκε ο Σαχτζάτ Λουκμάν και σε περιοχές όπου διάφοροι άνθρωποι έχουν δεχτεί επιθέσεις. Οι δικαιολογίες ότι τους ψηφίζουν οι Έλληνες επειδή είναι αγανακτισμένοι δε στέκουν πλέον. Τους ψηφίζουν επειδή ποτέ δεν είχαν παιδεία και επειδή ποτέ δεν έκατσαν να ασχοληθούν σοβαρά με ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Για να μην αναφερθούμε και στους μαφιόζους Μαρινάκη, Μπέο, Χρονόπουλο, που αν και γνωρίζουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι εγκληματίες, οι Έλληνες πήγαν και τους ψήφισαν.

     Τέλος, ο ελληνικός λαός είναι και ακαλαίσθητος. Εδώ δε χρειάζεται να επεκταθώ παραπάνω. Απλά θα αναφερθώ στον εμετικό δήμαρχο του Αμαρουσίου Γιώργο Παττούλη και στη γυναίκα του. Θα αναφερθώ επίσης και στον Ηλία Ψινάκη που εκλέχτηκε δήμαρχος Μαραθώνα από την πρώτη εβδομάδα, δείχνοντας ότι ο Έλληνας μια ζωή λάτρευε το κακής ποιότητας lifestyle.

    Και θα κλείσω το κείμενο με 2 λόγια για την Αριστερά. Πώς γίνεται ρε σύντροφοι να είμαστε όλοι κερδισμένοι; Γιατί σκέφτεστε μόνο τα ψηφαλάκια; Είδα χθες με προσοχή τις δηλώσεις από υποψηφίους διαφόρων κομμάτων της Αριστεράς και κυριολεκτικά κόντεψαν να μου πέσουν τα αυτιά. Όλοι ήταν χαρούμενοι που αύξησαν τα ποσοστά τους σε σύγκριση με τις προηγούμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Έβλεπα τον Σύριζα να πανηγυρίζει που θα έχει στο δεύτερο γύρο τη Δούρου και τον Σακελλαρίδη, χωρίς να βλέπει ότι στο σύνολο της χώρας απέτυχε παταγωδώς. Έβλεπα μέλη του ΚΚΕ για άλλη μια φορά να κατηγορουν τον Σύριζα, λες και αυτός είναι υπεύθυνος για όλα τα προβλήματα της χώρας. Έβλεπα μέλη του Ανταρσύα να χαίρονται που ξεπέρασαν το 2% πανελλαδικά ( αν και αυτό είναι όντως άθλος, με δεδομένο ότι δεν έχουν καθόλου τηλεοπτική προβολή όπως οι αντίπαλοί τους ). Κανείς από εσάς δεν είδε ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θριάμβεψαν στην υπόλοιπη Ελλάδα; Κανείς δεν είδε το ακραίο ποσοστό του Κασιδιάρη στην Αθήνα αλλά και του Παναγιώταρου στην Αττική; Κανένας δε νοιάζεται που θα έχουν αντιπροσώπους σε κάθε περιφέρεια;

    Κλείνοντας, αυτό που έχω να προσθέσω είναι ότι το παιχνίδι ( όσον αφορά τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ) είναι μάλλον χαμένο. Δυστυχώς, ίσως είναι και των Ευρωεκλογών, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι κάποιος που στην περιφέρεια του θα έχει 2 υποψηφίους της Δεξιάς και θα πάει να τους ψηφίσει, μετά θα ψηφίσει κάποιον υποψήφιο της Αριστεράς. Επίσης, ας μη ξεχνάμε τον παράγοντα "Ποτάμι", που σίγουρα θα κλέψει ψήφους από τα αριστερά κόμματα ( για αυτό άλλωστε δημιουργήθηκε ). Τέλος, ας μη ξεχνάμε ότι στις Ευρωεκλογές υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη διάσπαση γιατί κατεβαίνουν και συνδυασμοι ( π.χ Σχέδιο Β' ) που κατεβαίνουν μόνοι τους, χωρίς συνεργασίες. Γενικά, αυτό είναι το πρόβλημα της Αριστεράς. Ότι δεν έχει μάθει να συνεργάζεται. Και αυτό ίσως μας φάει.

     ΥΓ. 1 Αν ήμουν Αθηναίος θα ψήφιζα Σακελλαρίδη και Δούρου του Σύριζα. Αν ήμουν Πατρινός, θα ψήφιζα τον Πελετίδη του ΚΚΕ. Τόσο απλά. Δε χωράνε πλέον άλλες μικρότητες.

     ΥΓ. 2 Είχε και ένα θετικό νέο η χθεσινή βραδιά. Ο Πάχτας είναι πλέον παρελθόν από το δήμο Αριστοτέλη. Έστω και με μικρή διαφορά, ο Μίχος είναι ο νέος δήμαρχος. Οι Χαλκιδικιώτες έδειξαν ότι ο Μπόμπολας μπορεί να χάσει. Ας μάθουμε από το παράδειγμά τους.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Φ.Ε.Τ. (Φοιτητικός Εκλογικός Τουρισμός) στα Ελληνικά Πανεπιστήμια

                                               
                 
                                 (Υπάρχει λόγος ήταν το κεντρικό σύνθημα της ΔΑΠ για τις φετινές εκλογές.
                                              Ακόμα και η Έλενα Παπαρίζου είναι μαζί τους )

     Η αγαπημένη μου εποχή στα πανεπιστήμια είναι η περίοδος των φοιτητικών εκλογών. Όλη η κατάντια της ελληνικής κοινωνίας φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στον μικρόκοσμο των πανεπιστημίων εκείνη την περίοδο. Eκτός από την κατάντια, φαίνεται φυσικά και η μερίδα των φοιτητών που όντως αγωνίζονται για να αλλάξουν κάποια πράγματα, αλλά υπάρχουν και αυτοί που, με πρόσχημα "εμένα με νοιάζουν μόνο τα θέματα της σχολής μου", επιβάλλουν την απολιτικοποίηση στα πανεπιστήμια. Υπάρχουν φυσικά και οι απαθείς Έλληνες που δε σηκώνονται από τους καναπέδες να ψηφίσουν γιατί δεν τους νοιάζει καν ή πάνε για κανά καφέ γιατί έχουν χάσει μάθημα.


                                          ( Κονκάρδα ΔΑΠ για να καταλάβουν τι ψηφίζεις,                                                                                             λες και δεν ξεχωρίζεις αλλιώς  )

     Πιο συγκεκριμένα, στα πανεπιστήμια θα δεις την ΔΑΠ, η οποία εφαρμόζει κατά γράμμα, όχι μόνο την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τον τύπο ανθρώπου που θέλει να επιβάλει η τελευταία. Σταρχιδιστή, να παίρνει σημειώσεις χωρίς να πηγαίνει καν στα μαθήματα, μπουκάλια σε διάφορες μπουζουκλερί και μπαράκια, καμιά γκομενίτσα από δίπλα και ΚΥΡΙΩΣ να μην ενδιαφέρεται για τα κοινά και να μην πολιτικοποιείται. Αν ο Δαπίτης αρχίζει να πολιτικοποιείται υπάρχουν 2 δρόμοι: είτε να μπει μαζί με τους άλλους στα σκατά γιατί βλέπει το συμφέρον του γνωρίζοντας ότι σε λίγα χρόνια θα είναι βολεμένος είτε απλά θα φύγει από την ΔΑΠ.


                                    ( Μπλουζάκι η ΠΑΣΠ από μια κορασίδα που έχει αμέτρητα όνειρα. Άσχετο που                                                 το ΠΑΣΟΚ της τα γάμησε όλα, αυτή είναι μαζόχα και συνεχίζει )


     Το πιο παράδοξο φυσικά είναι η ύπαρξη της ΠΑΣΠ. Ανθρωπάκια που κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με την ΔΑΠ απλά φοράνε πράσινα ρούχα και νομίζουν ότι είναι αριστεροί. Προκαλεί εντύπωση όχι μόνο ότι υπάρχουν ακόμα, παρόλο που το κανονικό ΠΑΣΟΚ διαλύεται καθημερινώς αλλά το ότι κατάφεραν σε ορισμένες σχολές να βγούνε πρώτη η δεύτερη δύναμη. Ούρλιαζαν κάθε φορά που ανοίγονταν ένα ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΠ και εκτύπωσαν ακόμα και μπλουζάκια. Ήθελα πραγματικά να τους ρωτήσω ποια είναι η άποψή τους για την Ελιά και τι πρέπει να γίνει στον κεντροαριστερό χώρο αλλά δεν ήθελα να τα φέρω τα παιδιά σε δύσκολη θέση.

     Πάμε τώρα και στους απολιτίκ. Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι γιατί παρουσιάζονται ως άτομα που δεν έχουν κανένα κόμμα από πίσω και ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι η σχολή τους. Καταφέρνουν και προσεγγίζουν κόσμο γιατί πολύ απλά του μιλάνε για πράγματα που τον αφορούν άμεσα, χωρίς όμως να μπορούν να καταλάβουν και ότι η κατάσταση στην κοινωνία τους επηρεάζει περισσότερο. Θα συνεργαζόντουσαν με οποιονδήποτε απλά για να πάνε κόντρα στις αριστερές δυνάμεις, γιατί η ΔΑΠ δε νοιάζεται για αυτούς. Έχει τις σίγουρες ψήφους της, ενώ οι αριστερές παρατάξεις οφείλουν κάθε μέρα να ενημερώνουν τον κόσμο για το τι πρεσβεύουν. Οι απολιτίκ όμως, δεν είναι καθόλου απολιτίκ. Θέλουν να συνεχιστεί η απολιτικοποιήση του σχολείου και στο πανεπιστήμιο. Δε θέλουν ένα άτομο με κριτική σκέψη αλλά ένα άβουλο ανθρωπάκι που απλά να τον νοιάζει ο κώλος του. Κλείνοντας, όταν τους ρώτησα ποιος είναι ο στόχος τους, ένας εξ'αυτών μου απάντησε "πρώτα τα φοιτητικά και μετά βλέπουμε". Σιγά μη δούνε ποτέ.

     Αλλά αρκετά φλυαρήσαμε. Ώρα για πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Απολαύστε υπεύθυνα.


                                        ( Το ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΣΠ μαζί του αποτελούν γροθιά στο κατεστημένο. Εμείς                                           μαζί τους, υψώνουμε τη γροθιά με τα συντρόφια )


                                         ( Η ΠΑΣΠ παλεύει εναντίον της ιδιωτικοποίησης, άσχετα βέβαια που η Διαμαντοπούλου με τον περίφημο νόμο της πρότεινε την ιδιωτικοποίηση. Μάχονται και κατά του φασισμού, παρόλο που αυτοί βοήθησαν να εκκολαφθεί το αυγό του φιδιού. Εκεί όμως που προσκυνώ είναι η διαπλοκή και η αδιαφάνεια. Τα παιδιά έχουν πολύ χιούμορ. )



                                         ( Μπλουζάκια της Δαπ μαζί με κωλοχαράδρα συντρόφου τους. Μπας και                                                            καταλάβεις ποτέ πόσο σκατά παράταξη είναι)


                                        ( Εντάξει κοπελιά το καταλάβαμε. Είσαι δαπίτισσα. Το ΟΕ υποδηλώνει πώς θα                                            φωνάζει τα συνθήματα γιατί δε το θυμόταν η καημένη )



                                        ( Δαπίτες όρθιοι στα θρανία, αφού δε γνωρίζουν ότι αυτά έχουν και άλλη                                                                                       χρησιμότητα )


                                         ( Πασπ Ιταλικού Α.Π.Θ. και η Πασπ είναι πρώτη δύναμη. Το μόνο που σώζει                                                     την όλη κατάσταση είναι ότι ψήφιζαν λίγα άτομα )



                                         ( Η Πασπ είναι πρώτη δύναμη και στο Γερμανικό του Α.Π.Θ. με 109 ψήφους.                                              109 άτομα ψήφισαν Πασπ σε μία σχολή. Ζουν ανάμεσά μας )


                                         ( Ένα ψηφοδέλτιο που δυστυχώς δεν κατέβηκε. Κρίμα. Θα σάρωνε )


                                         ( Η Πασπ ζητάει αλλαγή. Τα είπαμε και πιο πάνω. Τα παιδιά έχουν πολύ                                                                         χιούμορ και αυτοσαρκασμό )

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

5 Μαΐου 2010 : Ας μιλήσουμε για το θάνατο των τριών εργαζομένων στη Μαρφίν



     Υπάρχουν στιγμές που σημαδεύουν τις μνήμεςς μίας χώρας. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και άλλα. Μία από αυτές τις στιγμές ήταν και η γενική απεργία της 5ης Μαΐου 2010, όπου πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι απέργησαν σε όλη την Ελλάδα ( το wikipedia βέβαια μιλάει για 120.000, δείγμα του ότι μάλλον το λήμμα το έχει βάλει μπάτσος αλλά δεν είναι αυτή η κουβέντα μας). Σε αυτή την απεργία που πραγματοποιήθηκε την ημέρα ψήφισης του πρώτου Μνημονίου δολοφονήθηκαν 3 άνθρωποι που εργάζονταν στη Μαρφίν από ρίψη μολότοφ μέσα στη τράπεζα.

     Ας πούμε πρώτα κάποια πραγματάκια στα γρήγορα για να τα θυμίσουμε σε όσους τα έχουν ξεχάσει: 1) όλες οι τράπεζες στην περιοχή του κέντρου είναι κλειστή αλλά η Μαρφίν του Βγενόπουλου είναι κανονικά ανοιχτή παρά τις απαγορεύσεις που είχαν γίνει, 2) το σκεπτικό για το οποίο η τράπεζα απασχολεί κανονικά τους υπαλλήλους σε μέρα πορείας που δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβει κάποιος για να πάει στην τράπεζα δεν έχει απαντηθεί ποτέ και όχι μόνο αυτό, αλλά η τράπεζα από έξω φαίνεται κλειστή σα να μη λειτουργεί, 3) ο διευθυντής της τράπεζας δίνει εντολή ότι όποιος φύγει πριν τη βάρδιά του θα απολυθεί, 4) το κτίριο είναι παλιό και δεν υπάρχει σχέδιο διαφυγής σε περίπτωση πυρκαγιάς. Με όλα τα παραπάνω, σκάει η μολότοφ στη τράπεζα, οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν όλοι οι εργαζόμενοι να διαφύγουν από το κτίριο με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε το χαμό τριών νέων ανθρώπων. Ο διευθυντής της τράπεζας αλλά και ο πρόεδρός της ο Βγενόπουλος δε συλλαμβάνονται ποτέ, ενώ και αυτοί που έχουν ρίξει τις μολότοφ δεν έχουν συλληφθεί ακόμα.

     Τα παραπάνω είναι όλα γνωστά. Γιατί τα αναφέρω τότε; Για να τονίσω μία άλλη πτυχή που έκανε την εμφάνισή της εκείνη τη μέρα και την κάνει κάθε φορά που συμβαίνει κάποιο περιστατικό το οποίο προκαλείται από τους εχθρούς της "τάξης και της ασφάλειας" . Μιλάω φυσικά για τα ΜΜΥΤ (Μέσα Μαζικής Υστερίας και Παραπληροφόρησης) και τους Νεοελληναράδες του καναπέ. Ας ξεκινήσουμε με τα ΜΜΥΤ. Την ίδια στιγμή που ξέσπασε το γεγονός, όλα τα Μέσα σπάνε την απεργία για να καλύψουν τα γεγονότα. Τρέχουν πίσω από τους συγγενείς των θυμάτων χωρίς καν να νοιάζονται για τη θλίψη τους. Δεκάδες τηλε-εισαγγελείς ξεσπάνε κατά των μπαχαλάκηδων αλλά και εναντίον των ίδιων των απεργιών, ενώ κατηγορούν όλο τον λαό που κατεβαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί και για τα δικαιώματά του. Κατηγορείται ολόκληρος ο χώρος της Αριστεράς αλλά και της Αναρχίας ότι φέρει ευθύνη για τη δολοφονία, ενώ εκείνο το διάστημα, άμα κάποιος πήγαινε να ψελλίσει κάτι για το Μνημόνιο, όλα τα παπαγαλάκια της Τηλεόρασης και του Τύπου του την έπεφταν για τους νεκρούς της Μαρφίν. Σήμερα, 4 χρόνια μετά από το θάνατο αυτών των 3 ανθρώπων, δε διάβασα ούτε ένα αφιέρωμα, ούτε ένα ρεπορτάζ για αυτούς τους ανθρώπους.

     Αλλά επειδή άνθρωπος είμαι και μπορεί να μου ξέφυγε κάποιο ρεπορτάζ, αυτό που δε μου ξέφυγε με τίποτα είναι η αντίδραση των Νεοελληναράδων τότε και σήμερα. Όταν μαθεύτηκε ο θάνατος των 3 ανθρώπων, όλο το facebook είχε κατακλυστεί από "ευαισθητοποιημένους" ανθρώπους που ήταν συντετριμμένοι για αυτό που έγινε και ζητούσαν τα κεφάλια αυτών που έριξαν τις μολότοφ. Μάλιστα, πάρα πολλοί δήλωναν ότι θα σκότωναν ακόμα και οι ίδιοι τους δολοφόνους των τριών νεκρών. Ακόμα και όσοι δε ζητούσαν τα κεφάλια τους, τουλάχιστον κατηγορούσαν όλους αυτούς που ήταν στην πορεία, ενώ μάλιστα διοργάνωναν ή στήριζαν events με αναμμένα κεράκια έξω από τη Μαρφίν και έκαναν ήσυχες διαμαρτυρίες (οι μόνες που έχουν κάνει φυσικά στη ζωή τους).

    Τι κάνουν όμως όλοι οι Νεοελληναράδες σήμερα, ανήμερα του θανάτου των τριών αυτών ανθρώπων; Όλοι αυτοί οι επαναστάτες του καναπέ, τι έβαλαν σήμερα στους τοίχους τους; Τραγουδάκια της Μπάολας και του Μπαντελίδη; Που θα πάνε διακοπές το καλοκαίρι; Όσον αφορά για τη Μαρφίν τι έβαλαν; ΤΙΠΟΤΑ; Μα αυτοί δεν κλαιγόντουσαν πριν 4 χρόνια τέτοια μέρα; Δεν ωρύονταν για τους δολοφόνους; Τώρα γιατί δεν έβαλαν κάτι; Δεν έβαλαν κάτι γιατί δε ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ. Ο Νεοελληναράς ξεχνάει πολύ εύκολα, δε ψάχνει ποτέ να βρει τις απαντήσεις στα διάφορα ερωτήματα (π.χ γιατί δε συνελήφθη ο Βγενόπουλος) και ακόμα δεν κάνει καν ερωτήσεις. Καταπίνει αμάσητο ό,τι του προσφέρει η τηλεόραση και απλά φωνάζει γιατί μόνο έτσι πιστεύει ότι θα αποδείξει το δίκαιό του. Δε θα σηκωθεί ποτέ από τον καναπέ για να διαμαρτυρηθεί και το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ρίχνει κατάρες από το πληκτρολόγιο. Κάποτε έβριζε, τώρα ξέχασε.

    Είμαστε λαός χωρίς Μνήμη. Είμαστε επίσης λαός που εξαρτάται από την τηλεόραση και πιστεύει πώς Αυτή του λέει την αλήθεια. Αλλά κυρίως, είμαστε Υποκριτές, σε όλο μας το Μεγαλείο.

     ΥΓ. 1) Εγώ από τη μεριά μου έχω απλά να στείλω τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων, γιατί αυτοί είναι οι μόνοι που περνάνε το μεγάλο μαρτύριο.

     ΥΓ. 2) Καθώς έγραφα αυτό το άρθρο, έμαθα ότι βυθίστηκε ένα πλοίο έξω από τη Σάμο και ότι έχουν πνιγεί αρκετοί άνθρωποι. Αυτό βέβαια δε θα το πολυδείς στις ειδήσεις. Σκέψου γιατί.