Τρίτη βράδυ. Έχει τελειώσει ο αγώνας του Ολυμπιακού,έχω βγει χαλαρά για μια μπύρα με ένα φίλο και γυρνάω σπίτι με χαλαρή διάθεση να διαβάσω τα σχόλια και την καζούρα των φίλων και όχι μόνο για την τεσσάρα που έφαγε από τη Παρί. Αντ' αυτού, διαβάζω τη τραγική είδηση για τον Παύλο Φύσσα.
Και τι μπορείς να πεις για αυτή την είδηση; Στην αρχή πάγωσα. Όταν διάβαζα τα άρθρα που είχαν ανεβεί γύρω στις 2 το βράδυ, αυτά έλεγαν ότι είναι βαριά τραυματίας. Παρακαλούσα να μη πεθάνει, να μη πάρουν άλλον έναν άνθρωπο οι φασίστες, όπως κάνουν τόσο καιρό με τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους και άλλους που τους μαχαίρωναν αβέρτα, αλλά εμείς και εκεί, σαν ελληνική κοινωνία κάναμε πώς δεν ακούγαμε. Ήταν οι άλλοι, οι μειονότητες, αυτοί που δεν μας νοιάζουν, γι'αυτό και δεν ασχοληθήκαμε ποτέ στα σοβαρά με ένα πρόβλημα που ήταν εκεί και μας χτυπούσε τη πόρτα. Μάλιστα, ανοίξαμε τη πόρτα όταν 440000 Έλληνες πολίτες νομιμοποίησαν με τη ψήφο τους ένα νεοναζιστικό μόρφωμα.Τους δώσαμε λόγο, ασυλία και δημόσιο χρήμα για να μπορούν να σκοτώνουν με μεγαλύτερη άνεση. Και αυτό, δυστυχώς, έγινε και χθες.
Σκοτώθηκε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι ο διπλανός μας. Γιατί αν υποθέσουμε ότι όλοι οι άλλοι(μετανάστες,ομοφυλόφιλοι και διεμφυλικά άτομα, ανάπηροι κλπ.) δεν μας αφορούσαν γιατί δεν τους είχαμε στη ζωή μας(ασχέτως αν όλοι ξέρουμε και από κάποιο άτομο που ανήκει στις παραπάνω κατηγορίες), τώρα δεν ισχύει αυτό. Δεν τον ξέρω τον Παύλο και δεν θέλω να πω πράγματα που μπορεί να μην ισχύουν. Αυτό που ισχύει πάντως σίγουρα είναι ένα πράγμα: αν δεν κάνουμε κάτι δραστικό τώρα με αυτό το έκτρωμα που λέγεται Χρυσή Αυγή, μετά ίσως να είναι πολύ αργά.
ΥΓ. Είχα στο μυαλό μου πάρα πολλές σκέψεις συγκεχυμένες που δεν κατάφεραν να βγουν στο (ηλεκτρονικό) χαρτί. Φανταζόμουν ότι θα ξεκινούσα το μπλογκ μου με κάποια χαλαρή είδηση ή με κάτι άλλο, αλλά προέκυψε αυτό. Αλλά πέρασε η ώρα. Ο δρόμος μας περιμένει. Ελπίζω να ανταμώσουμε εκεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου